[Flaptekst]: Wie ooit de concertina van Herman Coenen gehoord heeft, vergeet dat nooit: schrijnende zonnestraalmuziek door het grijze sop. En zo is ook zijn poëzie, zonder denderende taalbuitelingen tekent zij haarfijn op waar anderen aan voorbijgaan. Een golflengte die als een engel dwars door marmer gaat. Haarscherpe observaties die bewogen worden en ontroeren. Deze poëziebehoeder weet hoe de bomen heten, hij spreekt met de vogels in de tuin. Zijn verzen zetten de tijd stil, reiken de hand, tonen hoe het zichtbare mystiek is van nature.'Ergens op de hoge zee van de tijd' durft hij miniaturend proza tussen zijn gedichten te weven, prangende jeugdherinneringen universeel te maken. Dit is het verzet van de schoonheid, van poëzie en muziek die als twee geliefden bij de branding verstillen en zo'tegen de keer' gaan. Die tederheid, groot in het kleine, is in deze armoedige tijd van kaalslag en machtsvertoon subversief, een steentje in de kous van de coole oppervlakkigheid. Troubadour van Tilburg, bespeel ons hart! Peter Holvoet-Hanssen
nl
en
